Waste, 1/5
Potomok Chingiskhana (1928) : Vsevolod Pudovkin ♥♥♡
เจงกีสข่าน แม้จะล่วงลับไปหลายศตวรรษ แต่แค่ชื่อก็ยังทรงอิทธิพลต่อชาวมองโกล เป็นเหตุให้ผู้นำกองทัพแห่งสหราชอาณาจักร นำชายผู้หนึ่งซึ่งเกิดความเข้าใจ(ผิดๆ)ว่าสืบเชื้อสาย ทายาทรุ่นปัจจุบัน มาปลุกปั้น ขยับเขยื้อน กลายเป็นหุ่นเชิดชัก เพื่อหวังครอบครองผืนแผ่นดินอันเวิ้งว้างว่างเปล่านี้
Rosetta (1999) : Dardenne brothers ♥♥♡
วัยรุ่นสาว Rosetta (บทบาทแรกแจ้งเกิด Émilie Dequenne) แค่ต้องการงานทำ มีชีวิตแบบปกติทั่วไป และขอเพื่อนสนิทสักคน แต่โชคชะตานำพาให้เธอได้มาแล้วสูญเสีย ตกบ่อน้ำซ้ำแล้วซ้ำอีก เมื่อไหร่กันฉันจะมีโอกาสนั้น, คว้ารางวัล Palme d’Or อย่างเอกฉันท์จากเทศกาลหนังเมือง Cannes
Funny Games (1997) : Michael Haneke ♥♥♡
ผู้กำกับ Michael Haneke เขียนบทความ ‘Violence and the Media’ เพื่ออธิบายจุดประสงค์การสร้าง Funny Games ฉบับ 1997 และรีเมค 2007 โคลนมาเหมือนเปะเปลี่ยนแค่ภาษาและนักแสดง เพราะต้องการให้ผู้ชมตระหนักถึงอิทธิพลของสื่อ ที่ได้ปลูกฝังหยั่งรากลึกความรุนแรงเข้ามาในชีวิตประจำวันเรียบร้อยแล้ว
Husbands (1970) : John Cassavetes ♥♥♡
เมื่อเพื่อนรักพลันด่วนเสียชีวิตจากไป อีกสามคนที่เหลือ Ben Gazzara, Peter Falk และ John Cassavetes จึงต้องพยายามทำบางสิ่งอย่างเพื่อรับมือวิกฤตการณ์ทางความรู้สึก ‘Midlife crisis’ แต่มันเป็นเรื่องตลกที่ไม่ขบขันเอาเสียเลย!
Day of Wrath (1943) : Carl Theodor Dreyer ♥♥♥
ระหว่างบุคคลที่ตนรัก กับศรัทธาในพระผู้เป็นเจ้า ภาพยนตร์เรื่องนี้ชักชวนให้ผู้ชมเลือกข้าง แล้วนำเสนอผลกระทบเกิดขึ้นตามมา ซึ่งต่างลงเอยด้วยความเกรี้ยวกราดโกรธเกลียดตัวเอง ไหนละฝั่งฝ่ายที่ถูกต้อง มันช่างมืดหมองทุกทิศทางตัดสินใจ!
Gigi (1958) : Vincente Minnelli ♥♥
กวาดเรียบ 9 รางวัล Oscar รวมถึงภาพยนตร์ยอดเยี่ยมแห่งปี สูงเป็นสถิติแต่ตกต่ำสุดด้านศีลธรรมมโนธรรม, Leslie Caron รับบทลูกสาวโสเภณี ได้รับการเสี้ยมสั่งสอนวิธีเกาะกินผู้ชาย ทีแรกพยายามดิ้นรนขัดขืนแต่สุดท้ายข้ออ้างเพราะรัก อยากจะทำอะไรกับฉันก็ยินยอม
L’Histoire d’Adèle H. (1975) : François Truffaut ♥♥
เรื่องราวของ Adéle Hugo บุตรสาวคนที่สองของนักเขียนชื่อก้องโลก Victor Hugo เพราะพ่อโด่งดังคับฟ้าขนาดนั้น คงเลี้ยงดูลูกแบบเอาอกตามใจ เธอชื่นชอบพอชายคนหนึ่ง พยายามทำทุกสิ่งอย่างเพื่อให้ได้ครอบครองเป็นเจ้าของ จมปลักอยู่กับความรักอันมืดบอด มากเกินจนค่อยๆคลุ้มคลั่งสูญเสียจิตวิญญาณ
ข้างหลังภาพ (พ.ศ. ๒๕๔๔) : เชิด ทรงศรี ♥♡
ผลงานเรื่องสุดท้ายของ เชิด ทรงศรี ทำการตีความ ข้างหลังภาพ ของศรีบูรพา ในมุมมองร่วมสมัยใหม่ แต่กลับประดิษฐ์ประดอยจนกระด้างกระเดื่อง เทียบคุณค่าไม่ได้เลยกับฉบับของ เปี๊ยก โปสเตอร์ นอกเสียจากบทเพลงกีรติ ขับร้องโดย สุนิตา ลีติกุล
Salò, or the 120 Days of Sodom (1975) : Pier Paolo Pasolini ♥♥♡
ผลงาน Swan Song ของผู้กำกับ Pier Paolo Pasolini ดัดแปลงจากวรรณกรรมชิ้นเอกของ Marquis de Sade ผู้ให้กำเนิดคำว่า Sadism ทำการสะท้อนเสียดสี ตีแผ่ความสุดโต่ง คอรัปชั่นคดโกงกินของชนชั้นปกครอง ต่อประชาชนคนทั่วไปผู้มิอาจโต้ตอบต่อกรทำอะไรได้ ช่างเป็นทรมานบันเทิงที่หาความเริงรมณ์ไม่ได้สักนิด
Intentions of Murder (1964) : Shohei Imamura ♥♥♥
นี่คือภาพยนตร์ Masterpiece ที่ผมจงเกลียดเข้ากระดูกดำ, โจรผู้ตั้งใจจะแค่ปล้นขู่ฆ่าแม่บ้านสาวอวบ แต่เปลี่ยนมาข่มขืนแล้วตกหลุมรักชักชวนหนีไปอยู่ด้วยกัน ขณะที่สามีมองเธอก็แค่สาวใช้คนชั้นต่ำ ชอบพูดจาดูถูกถากถางกดขี่ข่มขืนทางใจสารพัด จนวันหนึ่งหญิงสาวอดรนทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว เกิดความตั้งใจคิดฆ่าสักคน … ใครกันจะเป็นผู้โชคร้าย?
Le Cercle Rouge (1970) : Jean-Pierre Melville ♥♥♥
ในโลกแห่งความฝันของ Melville อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด ไม่มีใครสามารถควบคุมบงการฟ้าลิขิตได้ เฉกเช่นเรื่องราวของชายแปลกหน้าสามคน บังเอิญพลัดพลูพบเจอถูกชะตา ร่วมกันลงมือปล้นเพชรราคามหาศาล สำเร็จหรือเปล่าคงต้องไปวัดดวงเอาเอง
Ocean’s 11 (1960) : Lewis Milestone ♥♥
Frank Sinatra และสมาชิกกลุ่ม Rat Pack วันว่างๆไม่ได้ทำอะไร รวมกลุ่มสมัครพรรคพวกร่วมกันปล้นคาสิโน 5 แห่งพร้อมกัน ด้วยวิธีการอันสมบูรณ์แบบ (Perfect Crime) แต่หนังเรื่องนี้ห่างไกลความยอดเยี่ยมอยู่มากโข
The Trial of Joan of Arc (1962) : Robert Bresson ♥♥
คงเป็นไปไม่ได้ ถ้าจะไม่เปรียบเทียบเรื่องนี้กับหนังเงียบในตำนาน The Passion of Joan of Arc (1928) ของผู้กำกับ Carl Theodor Dreyer เพราะคือฉบับพูดน้ำไหลไฟดับ ระหว่างการพิพากษา Jeanne d’Arc จนกระทั่งตัดสินโทษเผาทั้งเป็น แต่ด้วยไดเรคชั่น ‘สไตล์ Bresson’ อาจทำให้หลายๆคนผิดหวัง
เศรษฐีอนาถา (พ.ศ ๒๔๙๙) : วสันต์ สุนทรปักษิณ ♥♡
นี่นะหรือภาพยนตร์ยอดเยี่ยม จากการประกวดรางวัลตุ๊กตาทองครั้งที่ ๑ แห่งประเทศไทย, มหาเศรษฐีหนุ่มต้องการท้าทายชายแก่ขี้เมา มอบเงิน ๑๐ ล้านบาทใช้ให้หมดภายใน ๑ ปี แล้วดูสิว่าชีวิตจะพบเจอความสุขจริงหรือเปล่า พล็อตเรื่องฟังดูมีความน่าสนใจ แต่ตอนจบมันห่าอะไรก็ไม่รู้ อนาถาเกินคำบรรยาย
Time Bandits (1981) : Terry Gilliam ♥♡
(mini Review) สิ่งที่จอมโจร Time Bandits ขโมยจากผมไป คือเวลา 113 นาทีที่สูญสิ้นเสียเปล่าโดยไร้ค่า แม้หนังจะมากด้วยนักแสดงสมทบเลื่องชื่อ Sean Connery, Shelley Duvall, Ian Holm, Ralph Richardson ฯ และเรื่องราวเพ้อฝันแฟนตาซีที่เด็กๆน่าจะดูสนุก แต่ถ้าผู้ใหญ่เบือนหน้าหนี เราจะวัดคุณค่าของงานศิลปะชิ้นนี้ได้อย่างไรกัน?
Dumbo (1941) : Walt Disney ♥♥♥
ลูกช้างขี้เมาตัวนี้ช่างน่ารักน่าชัง สดใสซื่อบริสุทธิ์ ไร้เดียงสาเสียเหลือเกิน แต่ผู้ใหญ่รับชมแล้วคงกุมขมับ นี่มันโคตรหนัง Racist เหยียดทั้งเพศ ชนชั้น สีผิว ทุกความแตกต่าง อนิเมชั่นเรื่องนี้เหมาะกับเด็กตรงไหน?
Ju-on: The Grudge (2002) : Takashi Shimizu ♥♡
(mini Review) คนขวัญอ่อนคงสะดุ้งตกใจกลัวกับทุกการปรากฎตัวของครอบครัว Saeki (และแมว)ในบ้านผีสิง แต่สำหรับคนที่เห็นอะไรหลอนๆมาเยอะแล้ว จะพบว่า Ju-on เป็นหนังที่หาสาระ ความบันเทิงไม่ค่อยได้สักเท่าไหร่ กาลเวลาแปรสภาพแทบจะกลายเป็นหนังตลกไปแล้วด้วยซ้ำ
นรกของชาวญี่ปุ่น แม้ได้รับอิทธิพลจากพุทธศาสนา (ชินโต) แต่ค่อนข้างแตกต่างจากบ้านเรา (เถรวาท /ธรรมยุติก) นี่อาจคือเหตุผลที่ทำให้โคตรหนังคัลท์เรื่องนี้เกินวิสัยเยียวยา! ความเข้าใจไม่ตรงกัน? หรือเพราะมันติสต์แตกจนเกินไป?
And Then There Were None (1945) : René Clair ♥♥♡
ดัดแปลงจากนิยาย Best-Selling ขายดีที่สุดเกิน 100 ล้านเล่มของ Agatha Christie คุณภาพของหนังถือว่ายอดเยี่ยมสวยงามในสไตล์ Poetic Realism แต่น่าผิดหวังที่ผู้กำกับ René Clair เปลี่ยนแปลงตอนจบให้ต่างจากนิยาย กลายเป็นสไตล์ Hollywood โลกสวยไร้ค่าโดยทันที
The Blair Witch Project (1999) : Daniel Myrick, Eduardo Sánchez ♥♥♡
(mini Review) ถ้าหนังเรื่องไหนสามารถทำให้การไม่มีอะไร มีอะไรได้ แสดงว่ามันต้องมีอะไรบางอย่างที่น่าสนใจแน่ๆ, The Blair Witch Project ได้ท้าพิสูจน์ทฤษฎีที่ว่า ‘มนุษย์มักมีความหวาดกลัว ต่อสิ่งมองไม่เห็น’
