แห่งการรีวิว-วิเคราะห์-วิจารณ์
Goodbye to Language (2014) : Jean-Luc Godard ♥♥♥
สิ่งที่ทำให้ผู้ชม/นักวิจารณ์ จากเทศกาลหนังเมือง Cannes ปีนั้นขนลุกเนื้อเต้น ถึงขนาดต้องมอบรางวัล Jury Prize ให้กับปู่ Jean-Luc Godard คือการบัญญัติไวยากรณ์ใหม่ให้ภาษาภาพยนตร์สามมิติ หลับตาซ้ายเห็นภาพหนึ่ง หลับตาขวาเห็นอีกอย่างหนึ่ง แต่ประสบการณ์นี้อาจต้องรับชมในโรงภาพยนตร์เท่านั้นกระมัง (และอาจเกาหัวจนผมร่วงหมดศีรษะ เพราะไม่เข้าใจว่าหนังต้องการนำเสนออะไร)
Mon oncle d’Amérique (1980) : Alain Resnais ♥♥♥♡
น่าจะเป็นครั้งแรกของวงการภาพยนตร์ ที่ทำการผสมผสานงานศิลปะเข้ากับการทดลองวิทยาศาสตร์ นำเสนอเรื่องราวชีวิตของสามนักแสดงเปรียบเทียบดั่งหนูทดลองในห้องปฏิบัติการ ประกอบคำบรรยายของศาสตราจารย์ชื่อดัง Henri Laborit (ผู้ค้นพบยา Chlorpromazine ใช้รักษาความผิดปกติของจิตใจ อารมณ์ ฯ), คว้ารางวัล Grand Prix (ที่ 2) จากเทศกาลหนังเมือง Cannes
มะลิลา (พ.ศ. ๒๕๖๑) : อนุชา บุญยวรรธนะ ♠♠♠♠♠
พิธีบายศรีสู่ขวัญ เป็นกุศโลบายตามความเชื่อของชาวเรา เพื่อเรียกขวัญ/ดวงวิญญาณ/สติ ให้กลับหวนคืนสู่ตัวเรา เฉกเช่นเดียวกับการนั่งสมาธิสงบสติอารมณ์ พระธุดงค์ไปตามป่าเขาเพื่อออกค้นหาสติและปัญญา เรียนรู้จักสังขารเป็นสิ่งไม่เที่ยงจีรัง โอบกอดยอมรับความตายเพราะนั่นคือสัจธรรมความจริงสากล, “ต้องดูให้ได้ก่อนตาย”
The Phantom of Liberty (1974) : Luis Buñuel ♥♥♥♥
โคตรหนัง Surrealist ราวกับฝันกลางวันของ Luis Buñuel นำเสนอเรื่องราวแบบ Non-Linear ไม่ได้มีความต่อเนื่อง แต่ใช้การส่งต่อราวกับไม้คฑาวิ่งผลัด กำลังถึงไคลน์แม็กซ์ตอนหนึ่งก็มีเหตุให้เปลี่ยนเรื่องโดยพลัน ช่างมีความกวนประสาทดีแท้ แต่แม้งเจ๋งชิบหาย
A Tale of Two Sisters (2003) : Kim Jee-woon ♥♥♥♥
ตู้ซ่อนผี คือภาพยนตร์ระดับ Masterpiece ของแนว Horror ที่ค่อยๆคืบคลานเข้าหา สร้างบรรยากาศความหลอกหลอนสะพรึงให้ผู้ชมหลงเชื่อสนิทใจ จากนั้นตุ้งแช่! หักมุมพลิกตลบหลัง ให้ตายเถอะใครกันจะไปคาดคิดถึง
Zigeunerweisen (1980) : Seijun Suzuki ♥♥♥♡
หนังแนว Horror Surrealist ใช้แค่การพูดเล่าเรื่องราว ก็ชวนให้หลอกหลอนขนหัวลุกชูชันได้แล้ว, คว้ารางวัล Honorable Mention จากเทศกาลหนังเมือง Berlin เข้าชิง Japan Academy Prize ถึง 9 สาขา คว้ามา 4 รางวัลรวมถึง Best Picture และ Best Director นักวิจารณ์ในญี่ปุ่นส่วนใหญ่ยกย่องให้เหนือกว่า Kagemusha (1980) ที่ออกฉายในปีเดียวกันเสียอีก
Tetsuo: The Iron Man (1989) : Shinya Tsukamoto ♥♥♥♡
โคตรหนัง Cult เรต NC-17 เรื่องนี้ ได้รับการยกย่องว่าเป็น ‘Japanese Eraserhead’ อัปลักษณ์ พิศดาร น่าขยะแขยง แต่มีความลึกล้ำระดับ Masterpiece, ชายคนหนึ่งติดโรคประหลาด ค่อยๆกลายร่างเป็นเหล็กก๊องแก๊ง เริ่มจากไอ้จ้อนควงสว่าน เลือดเนื้อหนังกลายเป็นสนิมเหล็กเน่าเกรอะกรัง แขนขาหน้าผม … โอ้ ไม่อยากสาธยาย ฯ นี่มีนัยยะสะท้อนถึงสังคมยุคใหม่ ผู้คนเสพติดเทคโนโลยี/วัตถุนิยม จนกลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต ลองมองไปรอบๆตัว มีอะไรที่ไม่ได้สร้างด้วย ‘เหล็ก’ หลงเหลืออยู่บ้างหรือเปล่า