ช่างมันฉันไม่แคร์ (พ.ศ. ๒๕๒๙) : หม่อมหลวงพันธุ์เทวนพ เทวกุล ♥♥♥♡
ช่างมันฉันไม่แคร์ เป็นคำตัดพ้อรำพันของ สินจัย หงษ์ไทย (เปล่งพานิช) และ หม่อมหลวงพันธุ์เทวนพ เทวกุล ต่อชายคนรักที่นิสัยเปลี่ยนแปลง และสภาพสังคมไทยหลังเหตุการณ์ ๖ ตุลาคม พ.ศ. ๒๕๑๙ แค่เพียงกว่าสิบปี อะไรๆกลับมีแต่เลวร้ายเสื่อมทรามลง ทอดถอนลมหายใจ ปลงอย่างอ่อนแรง หวนกลับคืนสู่ธรรมชาติท้องทุ่งนา ไขว่คว้าหาความสงบสุขทางใจเสียยังดีกว่า
ส.อ.ว.ห้อง ๒ รุ่น ๔๔ (พ.ศ. ๒๕๓๓) : บัณฑิต ฤทธิ์ถกล ♥♥♥♡
จินตหรา สุขพัฒน์ สำเร็จการศึกษามัธยมปลาย ห้อง ๒ รุ่น ๔๔ โรงเรียนสตรีอรุณรัชต์วิทยา ทั้งๆที่สนิทสนมกับเพื่อนร่วมชั้นทุกคนเป็นอย่างดี แต่เมื่อต่างแยกย้ายไปใช้ชีวิตก็เริ่มเหินห่าง เพราะความแตกต่างทางสังคม ครอบครัว และเป้าหมายอุดมการณ์เพ้อฝัน ค่อยๆเรียนรู้จักโลกกว้าง ที่ผู้หญิงยังไม่ได้รับสิทธิ โอกาส ความเสมอภาคเท่าเทียมกับบุรุษ, “ต้องดูให้ได้ก่อนตาย”
ข้างหลังภาพ (พ.ศ. ๒๕๔๔) : เชิด ทรงศรี ♥♡
ผลงานเรื่องสุดท้ายของ เชิด ทรงศรี ทำการตีความ ข้างหลังภาพ ของศรีบูรพา ในมุมมองร่วมสมัยใหม่ แต่กลับประดิษฐ์ประดอยจนกระด้างกระเดื่อง เทียบคุณค่าไม่ได้เลยกับฉบับของ เปี๊ยก โปสเตอร์ นอกเสียจากบทเพลงกีรติ ขับร้องโดย สุนิตา ลีติกุล
