บทกวีรำพันหายนะแห่งรัก ต่อให้ Anne-Marie Stretter (รับบทโดย Delphine Seyrig) พยายามเสาะแสวงหา ขวนขวายไขว่คว้า เปลี่ยนคนรักไม่ซ้ำหน้า แต่กลับไม่มีใครสามารถรักษาโรคเรื้อนในหัวใจ หลงเหลือไว้เพียงความเวิ้งว้าง เศษซากปรักหักพังของสถานทูตฝรั่งเศสประจำอินเดีย ภายหลังการประกาศอิสรภาพ
อุบัติเหตุทางกายไม่นานเดี๋ยวก็หาย แต่ความเจ็บปวดทางใจจากการถูกทรยศหักหลัง เจ้าหญิงในอุดมคติกลับมีพฤติกรรมสำส่อน นั่นจักตราฝังความทรงจำไม่รู้ลืมเลือน, คว้ารางวัล Grand Prix (ที่สอง) จากเทศกาลหนังเมือง Cannes
พระราชาให้คำมั่นสัญญาต่อราชินีผู้ล่วงลับ จะอภิเสกสมรสใหม่เฉพาะกับหญิงสาวเลิศเลอโฉมกว่า แต่ทั่วหล้ากลับมีเพียงพระธิดาของพระองค์เอง เจ้าหญิงจึงต้องปรึกษานางฟ้าแม่ทูนหัว แนะนำให้ปลอมตัวสวมหนังลา (Donkey Skin) แล้วหาหนทางหลบหนีออกจากพระราชวัง
นักวิจารณ์ต่างยกให้เป็นเอกฉันท์ “Masterpiece of the Feminine’ ด้วยความยาว 201 นาที ดำเนินไปอย่างเอื่อยๆเฉื่อยๆ (Slow Cinema) ด้วยวิธีการสุดเรียบง่าย (สไตล์ Minimalist) ไม่เกินสิบนาทีหลายคนคงได้หลับสนิท แต่ถ้าอดรนทนไปเรื่อยๆจะตระหนักถึงความทรงพลัง สิ่งที่มารดาต้องแบกภาระ เสียสละ กระทำซ้ำทุกวี่วันเพื่ออนาคตของบุตร
ถ้าจะอธิบายให้ผู้ชมสมัยใหม่เข้าใจโดยง่าย Last Year at Marienbad (1961) เปรียบดั่งสถาปัตยกรรมทางความคิด (Architecture of the Mind) ที่ใช้วิธีการนำเสนอแบบพหุจักรวาล (Multiverse) เมื่อปีก่อนในหลายภพชาติ หลายสถานที่ หลายโอกาส เขาพยายามโน้มน้าวชักชวน Delphine Seyrig ให้หนีตามกันไป, คว้ารางวัล Golden Lion จากเทศกาลหนังเมือง Venice
