เด็กสาวเงือก Lu มาพร้อมรอยยิ้มและภยันตราย เมื่อได้ยินเสียงจังหวะดนตรี ครีบหางของเธอสามารถสลับสับเปลี่ยนเป็นขาสองข้าง (Merfolk) พอถูกมนุษย์พบเห็นเลยกลายเป็นศูนย์กลางความสนใจ ถูกใช้กอบโกยผลประโยชน์โดยไม่สนอะไร และเมื่อเกิดเหตุร้ายๆก็พร้อมขับไล่ผลักไสส่งอย่างไร้เยื่อใย … ทำไมพล็อตเรื่องมันเฉิ่มเชยขนาดนี้!
ค่ำคืนแห่งการสารภาพรักของรุ่นพี่หนุ่ม กับรุ่นน้องสาว ช่างมีความเยิ่นยาวนานยิ่งนัก ต่างมีเรื่องให้พลัดพรากจาก พบเจอเหตุการณ์เหนือธรรมชาติมากมาย ท้ายที่สุดแล้วความบังเอิญจะแปรเปลี่ยนเป็นโชคชะตาสำเร็จหรือไม่ แต่ผู้ชมต้องใช้สติปัญญาครุ่นคิดตีความเข้าใจจนสมองแทบระเบิด
ภาพยนตร์อนิเมชั่นที่ชักชวนให้ผู้ชมครุ่นคิดตั้งคำถามอภิปรัชญา เปรียบเทียบชีวิตก็คือจักรวาล! มนุษย์สามารถเรียนรู้ทุกสิ่งสรรพสิ่งอย่าง ได้จากความเข้าใจในตัวเราเอง, ตราตรึงไปกับความงดงามของฝูงสรรพสัตว์ใต้ท้องทะเล และเพลงประกอบโดย Joe Hisaishi
จากความตั้งใจให้เป็นอนิเมะสะท้อนวิกฤตการณ์ภาวะโลกร้อน แต่การตัดสินใจของ Hodaka กลับบอกช่างแม้ง ต่อให้น้ำท่วมโลกฉันก็ยังจะรักเธอ … เอิ่ม?
มนุษย์ทุกคนต้องเผชิญหน้าสายลม มรสุม ทั้งลูกเล็ก-ใหญ่ บางคนเลือกปล่อยตัวปล่อยใจล่องลอยไป แต่สำหรับผู้กำกับ Hayao Miyazaki ทั้งชีวิตพยายามพุ่งชน ต่อต้าน ย่างก้าวเดินไปข้างหน้า เฉกเช่นเดียวกับ Jirô Horikoshi วิศวกรออกแบบเครื่องบินขับไล่ Mitsubishi A6M (Zero Fighter) ทั้งรู้ต้องถูกนำไปใช้ในสงคราม เข่นฆ่าคนตายนับไม่ถ้วน ขณะเดียวกันนั่นคือความเพ้อฝันใฝ่ ได้มีโอกาสสรรค์สร้างเครื่องบินโลกจดจำ
ก่อนจะมาเป็นคำว่า 恋, koi หมายถีง ความรัก ในอดีตชาวญี่ปุ่นเคยใช้คันจิ 孤悲 ซี่งแปลว่า lonely sadness, นั่นคือนิยามความรักที่ผู้กำกับ Makoto Shinkai ต้องการค้นหาในสวนแห่งนี้เฉพาะยามฝนพรำ
ดัดแปลงจาก One-Shot ของ Yuki Midorikawa ผู้แต่งมังงะ Natsume Yūjin-chō, เรื่องราวของ Gin ชายผมเงินสวมหน้ากากจิ้งจอก วันหนี่งพานพบเจอเด็กหญิง Hotaru พลัดหลงทางในป่าหลังศาลเจ้า บอกกับเธอว่าตนเองไม่สามารถแตะต้องตัวมนุษย์ได้ ร่างกายจักพลันสูญสลายชั่วนิรันดร์ แต่มีหรือเด็กหญิงจักยินยอมเชื่อฟัง กาลเวลากลับทำให้เธอค่อยๆเกิดความสัมพันธ์แม้ด้วยเงื่อนไขอันซับซ้อนนั้น
El abrazo de la serpiente (2015) : Ciro Guerra ♥♥♥♥
วิทยาศาสตร์คือองค์ความรู้ที่สามารถทำความเข้าใจเพียง ‘เปลือกนอก’ ของโลกและจักรวาลเท่านั้น ซึ่งการจะเข้าให้ถึงซึ่งสัจธรรมความจริง แรกเริ่มต้นคือต้องทอดทิ้งทุกสิ่งอย่าง โอบรับวิถีแห่งธรรมชาติ ‘Embrace of the Serpent’ ให้เวลาศึกษาเรียนรู้จักตัวตนเอง และเมื่อเข้าถึงสภาวะสงบนิ่งทางจิต คำตอบของทุกสรรพสิ่งจักกระจ่างแจ้ง
Okja (2017) : Bong Joon-ho ♥♥♥♡
หมูยักษ์ (Super Pig) ถูกครุ่นคิดค้นขึ้นเพื่อแก้ปัญหาอาหารขาดแคลน แต่กลับถูกตั้งคำถามเรื่องความเหมาะสมทางจิตสำนึก มโนธรรม ทั้งๆที่บรรดาพวกเรียกร้องเหล่านั้น ก็มักรับประทานเนื้อสัตว์เป็นประจำอยู่แล้ว แบบนี้ไม่ใช่ ‘ปากว่าตาขยิบ’ หรอกหรือ?
Snowpiercer (2013) : Bong Joon-ho ♥♥♥♥
บนขบวนรถไฟแห่งชีวิตที่สามารถเรียกได้ว่า Noah’s Ark ออกเดินทางด้วยเครื่องยนต์ศักดิ์สิทธิ์ (สัญลักษณ์ของวัตถุนิยม) ใครอาศัยอยู่หัวขบวนถือว่ามีอภิสิทธิ์ชน สามารถใช้ชีวิตอย่างสุขสบาย ตรงกันข้ามกับสัมภาระท้ายขบวนที่ได้ขึ้นมาฟรีๆ ยังจะเรียกร้องโน่นนั่นนี่ ถามหาความเสมอภาคเท่าเทียมในสังคม
Parasite (2019) : Bong Joon-ho ♥♥♥♥
จริงๆแล้วไม่ใช่แค่คนจนหรือรวยที่เปรียบได้กับชนชั้นปรสิต แต่คือมนุษย์ทุกคนในระบอบทุนนิยม ต่างพยายามกอบโกยกิน แสวงหาผลประโยชน์ส่วนตน เต็มไปด้วยความโลภละโมบเห็นแก่ตัว สร้างความ’เหม็น’ฉาวโฉ่ไปทั่วทั้งโลกา รวมถึงภาพยนตร์เรื่องนี้ก็เช่นกัน, คว้ารางวัล Palme d’Or จากเทศกาลหนังเมือง Cannes อย่างเป็นเอกฉันท์
La Vie d’Adèle – Chapitres 1 & 2 (2013) : Abdellatif Kechiche ♥♥♥♥ โดยปกติแล้วน้ำเงินคือโทนสีเย็น มอบสัมผัสอันหนาวเหน็บยะเยือก สั่นสะท้าน เปล่าเปลี่ยวเดียวใจ แต่การตั้งชื่อหนังบอกว่าเป็นสีที่อบอุ่น ไม่ต่างกับทัศนะตัวละครที่มิได้ใคร่สนใจนัยยะความหมายอะไร เพียงเห็นเป็นสีแห่งความรัก ปรารถนา กระหายใคร่รู้ เกิดความอิ่มอุ่นขึ้นภายใน, คว้ารางวัล Palme d’Or จากเทศกาลหนังเมือง Cannes
I, Daniel Blake (2016) : Ken Loach ♥♥♥♥
มันอาจเป็นมุมมองข้างเดียวที่ผู้กำกับ Ken Loach ต้องการโจมตีระบบสวัสดิการ/จัดหางานรัฐ แต่เหตุการณ์ลักษณะดังกล่าว ใครๆก็ล่วงรับรู้ว่าเป็นเรื่องจริง เว้นเสียแค่คนทำงานใต้ระบบเท่านั้น, คว้ารางวัล Palme d’Or จากเทศกาลหนังเมือง Cannes
The Revenant (2015) : Alejandro González Iñárritu ♥♥♥♥
ธรรมชาติวิทยาของมนุษย์ ใครเข่นฆาตกรรมลูกเราก็ต้องติดตามล้างแค้นเอามันคืน! แต่นั่นมันสัจธรรมความจริงเสียที่ไหน เมื่อใดผู้ถูกกระทำเรียนรู้จักการให้อภัย สามารถปลดปล่อยวางอคติ ความหมกมุ่นครุ่นยึดติด สูดลมหายใจเข้า-ออกช้าๆเกิดเป็นสมาธิ จิตวิญญาณก็จักพบเจอความสงบสันติสุขในชีวิต
Birdman (2014) : Alejandro González Iñárritu ♥♥♥♥♡
อีโก้ที่อยู่ภายในความหมกมุ่นครุ่นคิดของ Alejandro González Iñárritu สงบลงได้เพราะการนั่งสมาธิทุกตื่นเช้า รังสรรค์สร้าง Birdman เพื่อปลดปล่อยมันให้ได้รับอิสรภาพล่องลอยโผบินบ้าง ไม่เช่นนั้นคงอึดอัดแน่นคลุ้มคลั่ง จนค่อยๆสูญเสียสติควบคุมตนเองไม่ได้แน่
Biutiful (2010) : Alejandro González Iñárritu ♥♥♥
ชีวิตแม้ไม่ได้มีความ Beautiful เขียนผิดเป็น Biutiful แต่เราก็สามารถมองให้มันสวยสดงดงาม แม้ในห้วงเวลาไม่กี่วันสุดท้ายก่อนสิ้นลมหายใจก็ตาม
Visages Villages (2017) : Agnès Varda, JR ♥♥♥♥
ภาพถ่ายคือความทรงจำประเภทหนึ่ง เมื่อถูกนำมาขยายขนาดใหญ่ย่อมทำให้เจ้าของรูป/ผู้พบเห็นมีปฏิกิริยาโต้ตอบสนองแตกต่างกันไป เฉกเช่นเดียวกับความสัมพันธ์ระหว่าง Agnès Varda และ JR ผู้มีภาพลักษณ์อวตารจาก Jean-Luc Godard
The Killing of a Sacred Deer (2017) : Yorgos Lanthimos ♥♥♥♡
หมอ/พระราชาผู้มีความหลงระเริงในทุกสิ่งที่กระทำ ครึ่งหนึ่งพลาดพลั้งเข่นฆ่าผู้บริสุทธิ์/กวางศักดิ์สิทธิ์ เป็นเหตุให้ถูกจองเวรอาฆาต แต่นี่ไม่ใช่เรื่องของการล้างแค้นเอาคืน มันคือผลกรรมสนองอันน่าพิศวง สะท้อนสิ่งที่คนรุ่นใหม่พยายามตอบโต้ผู้ใหญ่มากอำนาจ มันช่างเขย่าขวัญ สั่นประสาท น่าหวาดสะพรึงกลัวเสียเหลือเกิน
The Lobster (2015) : Yorgos Lanthimos ♥♥♥♡
โลกที่ทุกสิ่งอย่างมีความสุดโต่งไร้กึ่งกลาง ชายโสดมีระยะเวลา 45 วัน ในการค้นหาคู่ครองถูกต้องตามวิถีทางกฎหมาย มิเช่นนั้นจะถูกทำอะไรสักอย่างให้กลายเป็นสัตว์เดรัจฉาน! แต่เรื่องของความรักหาใช่จะมาเร่งรีบบีบบังคับ จับแพะชนแกะ เพนกวิ้นและหมาป่าย่อมมิอาจครองคู่
The Favourite (2018) : Yorgos Lanthimos ♥♥♥♥
‘ฉันพร้อมทำทุกสิ่งอย่างเพื่ออำนาจ เติมเต็มความฝัน ได้รับชัยชนะยิ่งใหญ่อันดับหนึ่ง!’ นี่คือค่านิยม’โปรด’ของมนุษย์ไม่ว่าจะยุคสมัยไหน ฟังดูช่างน่ายกย่องสรรเสริญในความทุ่มเทพยายาม แต่มองอีกด้านกลับพบเห็นความบิดเบี้ยวคอรัปชั่น กัดกร่อนบ่อนทำลายจิตวิญญาณความเป็นคนให้ค่อยๆสูญสิ้นไป
